In het vorige stukje staat iets te vaak het woordje ‘moeten’. Een woordje waar veel mensen aversie voor hebben; ik ook. Ik wil lijkt veel leuker dan wat moet. De wil suggereert vrijheid, moeten het tegenovergestelde.
Iets moeten vloeit vaak voort uit de wil van de ander. Soms moeten we dat accepteren, maar in de meeste gevallen schuurt het. Als onze eigen wil verandert in moeten, dan voelt dat al heel anders. Dan ontstaat: ik moet wat ik wil. Maar ook dat kan als een gevangenis zijn en schuren in jezelf. Je bent dan een gevangene van je eigen wil. Ook dan ben je dus niet meer vrij. Er is echter ook een wil die van dieper komt, misschien zelfs uit het leven zelf. Een wil die zelf niet persoonlijk is, maar dat wordt zodra je die wil volgt. Noem het je levensopdracht, iets waartoe je je geroepen voelt door iets anders in jezelf dan waar je je mee identificeert. Dat kan ook voelen als een opdracht van een onzichtbare hogere hand of macht. Hoe je het ook noemt, die wil volgen is een heel ander verhaal. Dan is moeten ineens vrijheid tegelijkertijd, maar dan anders. Het is meer een vrijheid in jezelf, iets dat heel veel ruimte en lucht geeft, in plaats van vrijheid als keuzevrijheid; wat vaak helemaal niet zo fijn is
Vanuit deze vrijheid doen wat je moet doe je wat je moet doen en voel je je daar heel goed over. Die vorm van moeten wens ik iedereen toe. Het is de kunst te vinden wat jij moet dit leven om het vervolgens ook te gaan doen. Met heel je hart, in volle overtuiging, vol innerlijke kracht en overgave met je ogen wijd open, lees in vol bewustzijn terwijl je accepteert dat volmaaktheid niets met perfectie te maken heeft. En dat je je realiseert dat deze vorm van moeten alleen maar een richting is waar jouw reis uit voortvloeit. De mooiste reis die je kunt maken; in persoonlijk, zakelijk en spiritueel opzicht.
Christiaan
